 - 2008 -
22:46 15-12-2008 // De kracht van een verhaal
Alle kunst begint of eindigt met een verhaal. Een cd staat vol nummers en als mijn goedkeuring het toelaat noem ik ze liedjes. Een band zou dit niet mogen verliezen. Een liedje is een verhaal en soms is een album een verhaal. En heel soms is een oeuvre een verhaal. Om te beweren dat een schrijver een verhaal vertelt is een te eenvoudige gedachte. De schrijver zelf is het verhaal. Het schrijven van het verhaal is het verhaal. Hoe fragmentarisch een verhaal ook is, hoeveel rode draden het web maken, het verhaal blijft.
Als mijn beeldscherm zwart wordt en mijn ogen moeite hebben aan het veranderde licht te wennen, besef ik dat een verhaal een invloed op me heeft. Het gevoel voordat je in slaap valt en balanceert tussen slaap en half-slaap. Dat gevoel is te vergelijken met hoe ik me moet loswrikken uit een kunstige vertelling. Ik moet beseffen dat ik niet langer de protagonist ben maar mijn eigen verhaal.
13:59 22-11-2008 // Gospel van het wangedrag
Als je op een verloren vooravond je tijd spendeert door de prullenbak van de Nederlandse maatschappij in beeldmateriaal te bekijken, kom je in aanraking met wat voor banaliteiten zich boven het maaiveld afspelen. Dat is goed. Voorbeeldgedrag moet bestraft en beloond worden door de maatschappij zelf. Tot hoever is dan een voorbeeldgedrager verantwoordelijk voor zijn gedrag? Is zijn voorbeeldwangedrag dan alleen maar fout als hij betrapt wordt? En wie zal zich druk maken over de zoon van een vader, als deze zoon een verwerkt koeienproduct zou likken van het menselijke productie-equivalent in de beslotenheid van zijn eigen slaapkamer?
Zelf heb ik nog spijt van het munt slaan uit de verkoop van een deel van mijn muzikale collectie. Het aantal geslagen munten is de vergankelijkheid al lang gepasseerd, maar het geslagen gat in mijn muzikale vorming is nog altijd aanwezig. A lesson learned at a very young age. Zou Grunberg het in zijn hoofd halen om een dergelijk feit te begaan met zijn werken van Van het Reve? Ik begrijp dat deze vergelijking wellicht ietwat ver gegrepen en overtrokken is, maar de strekking van mijn uiting houdt verband met het voorbeeldgedrag. Als ik zou ontdekken dat in een tweedehandsboekenzaak, waar ik zelf gaarne mag rondsnuffelen, een exemplaar van 'De ongelooflijke slechtheid van het opperwezen' aangeboden is door een voorbeeldgedrager, zou dat mijn beeld van hem schaden.
Maak van het onderwerp literatuur een wending naar een combinatie met muziek en diens ambassadeurs. Je zult dan vinden dat hier veel voorbeeldgedragers zich verheffen om een 'gospel' te verkondigen. Ze mogen dan zonder wroeging mijnerzijds zich ontdoen van hun muzikale versie van Van het Reve. Maar als ik dan een wangedraging bespeur buiten de beslotenheid van hun eigen slaapkamer, schaadt dit mijn kijk op hun oprechtheid. Het feit dat het mijn eigen geesteskind betreft, versterkt mijn afkeer natuurlijk. Maar dat is de verklaring waarom ik het gesprek tussen Herman Brusselmans en Kader Abdolah liever alleen met Jan Leyers had willen bekijken. Ik wil verdere verspreiding van dergelijke wangedrag voorkomen.
17:15 3-10-2008 // Vrouwen aan de top
Waarom het onderwerp 'vrouwen aan de top' beschouwd wordt als het heetste nieuws, kan ik maar niet begrijpen. De tijd dat vrouwen hun recht op een zitplaats in de tram moesten bevechten is allang voorbij. De tijd dat vrouwen geen stem hadden in de Neerlandsche politiek is er ook een die de meeste landgenoten zich niet meer kunnen herinneren, of zich op zijn minst niet kunnen voorstellen. Zelf ben ik mijn vierde vrouwelijke manager aan het verslijten. Met alweer de derde vrouwelijke manager een hiërarchische laag daarboven. En dit tijdens de afgelopen acht jaren.
Is de zendtijd op Nederlandse publieke omroepen opgekocht door het nieuw verschenen Glossy-tijdschrift (ik noem deze keer bewust geen namen)? Gebruiken de gratis verspreide krantjes hun artikelen om advertorials te verbloemen en zodoende toch gratis te blijven? Of zit het vrouwelijke deel van de Nederlandse bevolking echt met haar billen te knijpen omdat ze menen te weinig macht of invloed te hebben?
Ik behandel alle irritaties gewoon als gelijkwaardig. Of het nu mannen of vrouwen zijn, als je het verdient, wens ik je een nekschot toe. Voor mij hoeven vrouwen dus ook weer niet positief gediscrimineerd te worden. Tooske blijft gewoonweg vervelend en van weinig toegevoegde waarde voor intellectueel Nederland (of Europa). Waarom moeten vrouwen in topfuncties als iconen afgespiegeld worden? Moeten wij, mannen, ook onze soortgenoten verafgoden? Wim Duijsenberg zal geen plaats in de mannelijke equivalent van voorgenoemde glossy verdienen. Want, zo vertelt de vrouwelijke hoofdredacteur, misschien staat in onze top 10 ook wel een vrouw die een tikkeltje modebewust is. Ik houd wel van vrouwen in mantelpakjes, hoge laarzen, opgestoken haar en een klein brilletje. Maar zou mijn hart voor idolen sneller moeten gaan kloppen als Duijsenberg dan wel meer tijd aan zijn uiterlijk zou besteden en een strak Italiaans pak aangemeten zou dragen? Zegt die 'keen sense of fashion' iets over iemands vermogen om een financiële economie stabiel te houden?
Mijn voorstel zou zijn om onderaan de lijst van vrouwelijke iconen te beginnen. Zo weten we allemaal wat we niet moeten doen. De laagste nieuwe binnenkomer: Fiona Hering. Zowel de omvang van je borsten als de kennis van wat er zich achter de catwalk afspeelt, helpt je niet je maatschappelijk nut te verhelderen. En als we de onderkant va de vrouwenwereld besproken hebben, kunnen we de balans op een natuurlijke wijze herstellen. En het fijne hiervan is, dat dat volledig vanzelf gaat. Als we allemaal maar blijven geloven in de meritocratie.
23:36 8-9-2008 // Terugkerende consequenties
Een recessie heeft terugkerende consequenties. Ik zal trachten dit aforisme in een te behappen mate van abstractie te verduidelijken. Mijn gemoed is een door mezelf toegestane, misschien zelfs toegedane, conjunctuur. Ik vergeet, maar rakel het niet veel later weer op. Ik ben er al jaren mezelf de baas door iets niet te verwerken, maar door het juist te bewerken. Daarmee kan ik de schuld beleggen waar ik het nodig acht. Zodoende blijft de delicate balans van kweller en gekwelde in evenwicht. Nog niet zo heel lang geleden werd ik voor het eerst in mijn leven, ik heb alweer bijna 40% van mijn dienstjaren erop zitten, evenwichtig genoemd. Nee, zo wilde ik het graag interpreteren. Het woord dat gebezigd werd was ‘stabiel’. Nog steeds vind ik evenwichtig beter. Mijn stabiliteit is aangeleerd, mijn evenwicht is zo gegroeid. Een evenwicht zonder deuken naar beide kanten is saai. En hoewel ik kan genieten van monochromisme (niet te verwarren met…) is een accentkleur datgene wat de aandacht trekt. In een van deze avondlijke sinussen geef ik toe aan de kleur geel. En het zal niet de laatste keer zijn dat ik een accentkleur als mantiek zal gebruiken. Maar dat is juist wat mijn evenwichtigheid interessant maakt.
10:25 21-8-2008 // Isn’t nature wonderful?
Als ik mijn hoofd leg op de zachte vacht van een van mijn twee katten en hem genoeglijk hoor knorren kan ik alleen maar grif instemmend knikken op de retorische vraag of de natuur mooi is. De natuur is zeker mooi. En op dit moment bespeur ik dat meer dan anders. En niet vanwege de uitgestrekte groene vlaktes, de onbegrijpelijk snel verschuivende wolken, het blauwe water van de Middellandse zee of het gemêleerde gezelschap van klein ongedierte dat rondscharrelt in mijn achtertuin. Nee, vandaag kijk ik vanuit het oogpunt van hormonale huishouding. Dieren kennen geen jaloezie, afgunst, wroeging, wrok, haat of neerslachtigheid. En hoe heerlijk zou dat zijn. Ik heb lang nodig gehad om met een aantal van deze emoties om te kunnen gaan en heeft me de nodige tijd gekost om oprecht verdrietig te kunnen zijn. Mijn ogen schieten nog vol als ik terugdenk aan het hartverscheurende afscheid van onze bassist op veel te vroege leeftijd, nog maar net twee jaar geleden. Alhoewel er voldoende onverlaten zijn die, wellicht met in hun ogen de beste bedoelingen, munt slaan uit het psychisch begeleiden van huisdieren. En ook al meen ik sporen van jaloezie te zien in de ogen van mijn kater als ik de ander aanhaal, geloof ik heilig dat hun wereld er zoveel ongecompliceerder uitziet.
Isn’t nature wonderful? Jazeker, maar is het menselijk instinct niet ook natuur? Zijn wij in het geheel niet ook natuur? En is dat dan gelijkwaardig mooi? Grunberg weet het mooi te verwoorden in zijn relaas ter verdediging van alle banale gedragingen van zijn cliënt. Hoe harder hij ook probeert de mensheid vrij te pleiten, des te meer hij schuld bekent. Alles is verklaarbaar, alles heeft een oorzaak en alles is instinctief ‘natuurlijk’. Maar dat wil niet zeggen dat ik het daarom mooi hoef te vinden.
15:51 10-5-2008 // Fundamenten
Mijn lichaam hangt aan een gespannen draad tussen bittere serotonine en zoete nicotine. Watertrappelen kun je, sterker nog: moet je met twee benen doen. Hinkelen kan afgewisseld worden met links, respectievelijk rechts. Verwijten kun je maken of krijgen.
En op dit moment kan ik de tijdlijn markeren met het zoveelste narcistisch en quasi-ironische moment, gevuld met hyperbolen en overdrachtelijke uitspraken. Geen hond die me zal begrijpen, of het zal interpreteren zoals ik ook daadwerkelijk bedoel. En ik houd niet eens van honden. Waarom zou ik er mijn best voor doen dan?
Na twee seconden nadenken over de titel van dit gespui, heb ik zelf drie interpretaties bedacht. Ik ben al zeer lange tijd niet op het strand geweest. Laat staan dat ik er verstrengeld met Helena Christensen heb gezongen. So much for option number 1. Als je op een veel te klein podium probeert je enthousiasme in bedwang te houden, maar toch eigenlijk ook weer niet, loop je het risco dat je met de grote stemknoppen iets raakt en hierdoor net iets minder dan een halve toon verschilt van de rest van het ensemble. Idealiter stoot je je instrument tegen een versterker, statief of luispreker, maar je kunt er natuurlijk ook met je eigen lange haren in blijven hangen (of andersom; dat je lange haren daar in blijven hangen). Maar aangezien dat het ook alweer een poosje geleden is dat ik met een snaarinstrument (waarbij de snaren het geluid vormen in plaats van vervormen dan) op het podium heb gestaan, is ook die interpretatie niet de juiste.
Hier wacht ik nog een paar seconden om het beeld in uw eigen hoofd ietwat vorm te laten krijgen, in de richting waarop ik tracht te duiden. 'Vals' is uiteraard overdrachtelijk bedoeld, alsmede 'spel'. Pat beweerde altijd dat zijn leven bestond uit spelen in de breedste zin van het woord. En misschien had hij hier ook wel een goed punt mee, maar soms mag je van iemand verwachten om de Knex opzij te leggen en ruimte te maken om iemand anders ermee te laten spelen. Op de kleuterschool had ik steevast ruzie (volgens mij zelfs op een fysieke manier) over een rood autootje dat behoorde tot mijn minimalistische lijst van favorieten. Mijn doel was om te zorgen zoveel mogelijk quality time met de rode auto door te brengen, ongeacht of mijn (vrouwelijk) klasgenootje hier wellicht ook heel blij van zou kunnen worden. 17 jaar later hebben we hier allebei nog hartelijk om gelachen en zou ik mijn rode autootje met plezier afstaan om mijn plezier te delen. Dat wil niet zeggen dat ik in geen enkele mate egoïstisch, egocentrisch en kapitalistisch ben, maar daar gaat het nu even niet over.
In de drumbandwereld heb je verschillende soorten partijen. Vanuit de historie is hier een hierarchische indeling in gemaakt. Hoe beter jouw techniek en spel, hoe hoger je op de ladder schoof (van bassdrum, naar tenor, naar fielddrum, naar snaredrum). Tegenwoordig zijn de geledingen uitgebreider en zijn er meer partijen met iets van ieders interesse. Als jij dus na twintig jaar kwartnoten raggen op een bassdrum toe bent aan iets nieuws, zal een instructeur je de kans geven om een goddelijk geluid op een guica te fabriceren. En als je al jaren snaredrum hebt gespeeld zou je zelfs als uitbreiding nog kunnen overstappen op melodisch slagwerk. U voelt het al: leden betalen contributie om iets te doen wat ze leuk vinden. Hier is dus de drempel om op te stappen bijzonder klein. Als je iets moet doen wat je niet leuk vindt en je moet er ook nog eens voor betalen, dan is voor mij in ieder geval die keuze snel gemaakt.
Is dit alles in een professionele wereld echt geheel omgekeerd? Grotendeels, maar niet in zijn geheel. Een logisch denkend medewerker zal niet iedere maand zijn baas voorzien van salaris, maar wil dit liever andersom zien. Soms moet je dingen doen die je niet als hobby zou willen betitelen, maar voorgenoemde zin en voorwaarde maakt dit meer dan draaglijk. Worden rode autootjes gedeeld? Weinig. Mag je dat eigenlijk wel verwachten? Ik verwacht het in ieder geval niet; iedereen zit er voor zijn eigen belegde boterham, dus iedere minuut aan (misschien wel niet zo kwalitatief hoogstaande) tijd met een auto (misschien wel in een andere kleur dan rood) is meegenomen. Meer dan begrijpelijk. De historische indeling van partijen is op de schop genomen (misschien bedoel ik deze zin wel in een lijdende vorm). Dit maakt het makkelijk om je kwalitatieve spel te verbeteren en daardoor een gooi te kunnen doen naar het melodische slagwerk. Zelf heb ik wel al van de meeste geledingen mogen proeven en aangezien ik al een tijdje uit deze (licht-)klassieke wereld ben gestapt, kijk ik met trots terug op dingen die ik bereikt heb en die ik heb mogen doen. Met daarbij het Ave Maria dat ik op basmarimba mede heb mogen vertolken. En ik zal altijd hardop blijven beweren dat je alles kunt bereiken met hard (danwel godsgruwelijk hard) werken, inzet, motivatie, enthousiasme en een mate van talent (v + w + x + y + Z => ∞). Maar er schuilen nog enkele variabelen in de uitgebreidere formule; geluk en de mening van anderen (t + u X ∞ = ?). Zoals u ziet hebben de variabelen 't' en 'u' een grote invloed op de uitkomst van de eerder genoemde introducerende formule.
Ik nodig u van harte uit om een willekeurige keuze te maken voor de invulling van beide variabelen, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de uitkomst nog altijd hetzelfde zal zijn.
16:37 12-4-2008 // Technologyspawn
Voor iedere bewering, mening en/of onderwerp is er een aanleiding. Zo ook voor mijn uiting van vreugde over de technologische ontwikkelingen. Een aantal dagen verkeer ik al in een extatische roes over mijn nieuwe Apple-baby. Ik heb me die dagen bezig gehouden met het uitvogelen van het esthetisch goed ogend apparaatje. De wereld (correctie: míjn wereld) draait om vermaak. Zelfs werk is een vorm van vermaak. Dat kan ik nu wel zeggen nu dat ik me voel naar mijn eigen sterrenbeeld in een wereld van professionalisme. En mijn nieuwe iPod (namedropping) zal mij voorzien van menig uur aan vermaak.
De tweede aanleiding ligt minder voor de hand, maar voorziet me in geen mindere mate van een overwinnend gevoel. Ik wilde mijn serpentachtige rode kat kroelen bij haar middagdutje in de volle zon op haar pluche muis-kussen (aanrader; te verkrijgen bij de Intratuin). Ze heeft wel vaker her en der wondjes van vechten (meestal met mijn andere kat) of het jagen op kleine veldmuisjes, die ze dan, zoals ook vanmorgen weer, deponeert voor de buitendeur. Maar vanmiddag voelde ik een bultje in haar nek. Uit bezorgdheid schoof ik wat haartjes opzij en zag een vieze teek. Ja, dat beeld van dat grote lichaam met van die vieze kleine zwarte pootjes blijft me voorlopig nog wel bij. (Hier komt de aanleiding.) Wat te doen ook alweer met een teek? Na een uitermate korte zoektocht op internet vonden we een pagina over wat een teek is, wat het ding doet, wat je niet moet doen en wat je juist wel moet doen. Een tekentang zou de oplossing moeten bieden. Deze werd snel gehaald bij dierenliefhebbende familieleden. Klemmen, twee keer draaien, verwijderen. Hoe moeilijk kan dat zijn? Nou, als je een feeks (rode poes, nooit goed) als die van mij hebt, bedenk je je wel een keer voordat je zonder valkeniershandschoenen een chirurgische ingreep probeert uit te voeren. Ik ben er met een enkel sneetje in mijn vinger goed vanaf gekomen. We hebben de teek goed (althans zo lijkt het) kunnen weghalen. En Fyfel is het hele voorval alweer vergeten. Of kwam dat door de kattensnoepjes om het leed te verzachten.
18:01 30-3-2008 // Wat wil je nog meer?
Ik houd niet van retorische vragen waarop een antwoord wordt verwacht. Ik houd niet van retorische vragen period. Ik houd niet van open deuren intrappen en ik houd niet van cliché's. Wat beperk ik dan mijn eigen mogelijkheden om een eenvoudige conversatie te voeren tijdens het toevallige tegen-het-lijf-lopen in een winkelstraat. Och, soms kan ik me er best toe zetten om wat broodonnodige opmerkingen uit te kramen. En soms schuw ik zelfs een vluchtige opmerkingen over het weer niet. Soms neem ik zelfs niet de moeite om een bijdehandte opmerking als 'clever comeback' te plaatsen. Soms is het ook een genoegdoening te verzanden in de ongeïnspireerde nutteloosheid van: "Hoe gaat het?", "Joa, goed hoor.", "Houden zo!".
Vaak kun je zelfs in de cadans van een vraagstelling of verhaal naar behoren reageren zonder de inhoud meegekregen te hebben. Het zogenaamde horen zonder te luisteren. Hummen en knikken doet wonderen.
Je kunt er ook een sport van maken om op alle vragen te reageren. Je kunt zelfs je leven meer inhoud geven door te reageren op alle ontkennende opmerkingen met de vraag "Niet?". Maar ook dat wordt heel snel oud. Dus dan kom ik graag en snel terug bij een onkrachtende reactie op alle retorische vragen. In tijden als deze, tja in mijn tijden als deze dan, heb ik toch vrij weinig te klagen. De lekkage in mijn badkamer houdt me al een aanzienlijk stuk minder bezig dan vorige week. De ogenschijnlijke nutteloosheid van mijn overwinningen krijgen ineens een waarde. Het conversatieniveau is in een keer gestegen van inschrijvingen voor Lingo naar de betekenis van de vijfde laag van de hel (overdrijven blijft een kunst). De hoeveelheid gadgets rijst de pan uit. En ik heb mezelf laatst mogen verwennen met het half uur gratis (ik bedoel dus met cadeaubonnen) winkelen bij de Bruna, om zodoende terug in mijn stulpje mijn redelijk nieuw aangekochte kast bijna tot de nok aan te vullen. Maar een jongetje in een ruwe bolster (nouja...) mag best (en dat bepaal ik zelf) een 'wishlist' hebben. Dus als een ster-reclame vraagt wat je nog meer zou willen, reageer ik met alle plezier.
21:42 25-2-2008 // De laatste pagina
Telkens als ik een boek dicht doe na het lezen van de laatste pagina moet ik me voornemen niet te doen aan 'namedropping'. Enkele gevallen dat ik dit gevoel niet heb daargelaten. En dan duid ik op het onderdrukken van het voornemen om iedereen een bepaald boek of een bepaalde schrijver door de strot te duwen. Mijn mening is volledig, maar dan ook honderd procentig subjectief en representatief voor mijn eigen veilige heenkomen. Recensies en meningen van anderen zijn er om grotendeels niet serieus genomen te worden. Het is daarentegen wel handig om van iemand te weten in welke richting het enthousiasme te plaatsen is; de belevingswereld van iemand wiens onderscheid tussen bijvoeglijke en persoonlijke voornaamwoorden enkel en alleen is blijven steken in de schriften van de basisschool, zal mij niet doen opspringen om een interesse (mits überhaupt aanwezig) te delen. Een gedegen onderbouwing kan in het geheel gegrepen zijn uit een overdosis van blauwe lucht. Vooral de onterecht lovende woorden over eigen werk zorgt dat je visie over iemands mening weer volledig in perspectief geduwd wordt (of werd in dezen). Het frustrerende daarbij is dat het hiervoor genoemde enthousiasme niet gedeeld wordt over datgene waar ik dan weer juist wél warm van word (of werd).
Deze tip kreeg ik uit vertrouwde bron en ik wil hem, ondanks mijn relaas van zonet, jullie absoluut niet misgunnen. Bij de Bruna is voor maar 5 euro is de pocket Amuse-Gueule te koop van Arnon Grunberg. Het is een handzaam boek met een verzameling korte verhalen. Wat is er beter om een schrijver te leren kennen dan met een dergelijk boek? En al let je niet op de schrijfwijze, het woordgebruik, de betekenis of de verhaallijn door het hele boek, geniet dan van de stoïcijnse grappen.
There, I said it...
21:44 17-2-2008 // Niets mis met de middenmoot
Ik moet eerlijk bekennen dat ik behoorlijk opgelucht ben met de uiteindelijke uitslag. In café Pelt deden 25 teams à vier personen mee met de Parkstad Popquiz. Het meest frappante was dat het team genaamd ‘De Lijstduwers’ ook daadwerkelijk op de 25e plek eindigden met 102 punten. Geruime tijd heeft ons eigen team gehangen op de elfde plek, waar we ook uiteindelijk geëindigd zijn, met 232 punten. Ver buiten de prijzen, maar met een voldaan gevoel. Als onvolprezen winaar eindigde het team ‘4 amigo’s’ met een fenomenaal aantal punten, te weten 352. Volgend jaar dan toch maar echt deelnemen met een start van -50 punten?
Er ontstond nog wel enige discussie over dat ‘Bohemian Rhapsody’ niet van de Fugees is en ‘Sex on the Beach’ niet van de Venga Boys. Dus voor de organisatie is het misschien raadzaam om de jaren negetig verzamel-cd nogmaals te raadplegen. Maar de organisatie zat verder strak in elkaar. Dat mag natuurlijk ook wel als je een quiz voor 25 teams organiseert. De organisatie had vragen bedacht en deze vergaard onder een twintigtal verschillende onderwerpen, variërend van ‘trivia’ tot ‘kunst & kitsch’. Zo viel ‘Another brick in the wall’ in de categorie ‘Bob de Bouwer’ en ‘Isolation’ van Joy Division in ‘gekkenwerk’. Er was dus veel tijd gestoken in de voorbereiding, misschien wel teveel tijd, want er bleven zelfs twee categoriën onaangeroerd. Voor de Parkstad Popquiz 2009.
Misschien is nu wel een popquiztraditie geboren bij 3VOOR12/Limburg. 13 april is de volgende quiz in de Stoba te Echt. Wederom een kans om onszelf op de kaart te zetten.
22:26 16-2-2008 // De rode loper
Eindelijk is het dan zover. Na een tijdje droogneuken op de Playstation mogen we onze eigen popjournalistische website vertegenwoordigen in een popquiz.
Natuurlijk ben ik angstig. Ik heb Bart Chabot ooit horen vertellen hoe faalangstig hij al een aantal dagen voordat hij een voet mag zetten in het gebouw
van de Eerste Kamer in Den Haag voor het maken van het groot dictee der Nederlandse taal, zijn dagen vult. En hoe levendig kan ik me dit voorstellen? Ik voel al een druppel
afgekoeld zweet vanuit mijn oksel over mijn zij glijden. Bart wordt natuurlijk temeer gekweld door het vooruitzicht van een publicatie van nationaal
formaat. “Chabot overtreft aantal fouten van Marijke Helwegen”. Wist u dat ze een geheel eigen site heeft, met als omschrijving (googlet u maar even mee):
"Marijke Helwegen, 's Wereld enige cosmetische vredesduif!". Als Marijke zich zelfs hier niet de moeite neemt om onze mooie taal te eren (meer nog
eigenlijk de programmeurs van de website van Marijke, laten we ze maar meteen bij naam noemen: Loaded ink - design agency BNO), hoe moet je je dan wel niet
voelen als ondergeschikte aan haar? Maar laten we er niet vanuit gaan dat dat ooit zal gebeuren. “3VOOR12/Limburg schiet popkennis tekort tegenover
verstokte skihutbezoekers”.
De rode loper zal er niet liggen, het café zal de allure van de Eerste Kamer bij lange na niet kunnen evenaren. Gé Reinders is niet onze tegenstander,
daar ga ik althans gemakshalve vanuit. Philip Freriks zal niet de boventoon van het roeiritme voeren, noch zal Anita Witzier het spotlicht op de
topscoorder van ons plaatsen tijdens het finalespel (ik acht die kans redelijkerwijs nihil). Kortom, ik zal er vannacht niet minder door slapen.
...wordt vervolg.
Soms heb je het idee dat alles glimlacht in jouw richting (of is dit een anglicisme?), meestal is dit het tegenovergestelde (dat jij tegen de rest van de wereld glimlacht).
'Bevreemdend' is het gevoel hierbij het beste te omschrijven. Ik ben daarnaast sterk aanhanger van mijn eigen balanstheorie, waarìn ik situaties schets
die hun eigen balans creëren. Een sprekend, verzonnen, voorbeeld hiervan zou zijn als je in de broekzak van een te weinig gedragen broek 10 euro vindt, dan
raak je deze op de meest onnozele wijze weer kwijt; het briefje vat spontaan vlam, het blijkt toch een guldenbliljet en dus waardeloos te zijn of een door ieder van ons in te
vullen praktijkvoorbeeld hoe je geld kwijt kunt raken (wie gewonnen so zeronnen). Of is dit gewoon een zaak van karma? Maar dat vind ik zo'n John Lennon hippywoord.
En we weten allemaal dat hippy's een leuke tegenhanger in onze maatschappij vormen, maar eigenlijk niet goed voor ons zijn. Ze zijn nodig geweest, maar tegenwoordig volkomen
overbodig.
18:15 6-2-2008 // Beloning uitgeloofd voor de vinder van onze vlag
Als Peter R. de Vries zogenaamde bekentenissen boven water kan krijgen, waarmee een internationale misdaad baat bij heeft, moet het toch mogelijk kunnen
zijn om een onmiskenbare mascotte van 3VOOR12/Limburg terug te vinden.
Tijdens de derde voorronde van Nu of Nooit in Perron55 te Venlo heeft onze vlag nog geprijkt aan de muur van het muziekpaleis. Echter heeft de vlag de
weg terug naar 3VOOR12/Limburg-headquarters niet meer mee mogen maken. De vlag was voor het einde van de zaterdagavond al van de muur verdwenen. Het is
een aanname om te zeggen dat het attribuut door kwaadwillende sujetten is vervreemd, maar onze eigen zoektocht is helaas op niets uitgedraaid.
Het signalement luidt: Grote, stevige vlag met het bekende 3VOOR12-logo, voorzien van onderschrift met een URL (lees: link naar de website www.3voor12.vpro.nl/limburg) van
3VOOR12/Limburg. Dit alles uitgevoerd in de mooie kleuren rood, zwart en wit.
Ben jij degene die ons de gouden tip geeft, die leidt tot de terugkeer van onze vlag naar de rechtmatige eigenaar,
heb jij de vlag na 19 januari nog gezien? Mail dan naar: 3voor12limburg@rvpmedia.net. De tip waarmee wij onze vlag terugkrijgen zal rijkelijk worden beloond met 3VOOR12-merchandise.
20:44 29-1-2008 // Bezig houden
Terwijl ik mijn tijd altijd gevuld krijg met dwangmatig nuttige bezigheden, vergeet ik soms dat er ideeën opborrelen. Ik kan zo heerlijk genieten van de totale rust. Waar ik een jaar geleden nog op ieder moment van de dag geluid om me heen moest hebben (Palahniuk geeft hierover een leuke uiteenzetting in zijn boek 'Lullaby'), zo kan ik nu met de stilte om me heen helemaal wegduiken in het verhaal van een boek. Zo af en toe word ik wel afgeleid door de aandacht vragende katten en het verontrustende gehoest van mijn buurvrouw. Gezien haar rookgedrag verbaast me dit ook geenszins; Als ik 'smorgens naar buiten loop, en mijn buurvrouw is al wakker, dan ruik ik de rooklucht al.
17:13 8-1-2008 // Vissen naar koeien
Ik drink niet alleen sloten koffie, er wordt op zijn tijd ook nog eens wat koeien uitgevist. Zoals vandaag verzandden we in een gesprek over de gedwongen keuze om te stoppen bij 'Dreadlock Pussy'. Wat was ik er beroerd aan toe eind 2003, begin 2004. Tot ik uiteindelijk februari 2004 alleen nog de knoop in mijn handen had. Zonder het te weten had ik de laatste show gespeeld. 'Het Beesd' te Goes, het Gorefest-bolwerk (Jan-Kris was er helaas niet te bekennen). Ik had zelfs nog een goed gevoel van die avond overgehouden. We speelden met 'End of April', althans dat denk ik. Ik weet wel nog zeker dat de backstage zich aan de linkerkant van het podium bevond, althans dat denk ik. Wat ik wél echt zeker weet is dat we met J en B door het te rustige dorpje hebben gewandeld en nog gepraat hebben over de konsternatie van de weken daarvoor. Ik kan me nog een letterlijke quote voor de geest halen: "We willen je helemaal niet kwijt joh". Dat we na die show bepaald hebben om alle volgende shows (dat waren er nog twee of drie in Duitsland, althans dat dacht ik) af te zeggen, om de breuk definitief te maken had ik niet meteen verwacht. Er brak een roerige tijd van emoties aan. "Wij zagen jou ook achteruit gaan". Goh, dat is ook helemaal niet zo vreemd, want zo voelde ik me ook. Ik kan me ook te weinig herinneren van die periode. Het rode grind op de oprit rond ons vroegere huis staat me helderder bij. Hoe ik mijn vader meer in de weg liep dan hielp, met mijn kleine blauwe kruiwagentje. Althans, dat dacht ik.
17:04 5-1-2008 // Popjournalistiek
'Muziek is niet alles' door Rik Peters, zoals verschenen in 'FAQ/u' nummer 01, maart 2007; Hogeschool Journalistiek, Tilburg.
 & 
|
